” Dünyanın en zor işi, bir şeyin nasıl yapılacağını bilirken, başka birinin nasıl yapamadığını ses çıkarmadan seyretmektir. “
diyor Terence Hanbury White
Hakikaten öylemidir sizce ?
Özür dilerim ancak ben bu tesbite katılamıyorum.
En azından ülkem insanları ile ilgili olarak
Daha çocukluktan itibaren insanlar, çocukları hep herkesten başarılı olsun diye pompalanır da pompalanır.
Aileler de gazı alınca başlarlar ” Benim çocuğum sınıfının birincisi olacak inşallah “.
İnsanların içine ilk kin ve kıskançlık tohumları da tam orada atılır.
Sınıfta 30 çocuk vardır ancak birinci bir tanedir.
29 kişi kazanana ve ailesine kızgınlık duymaya başlar. Onlara göre kendi çocuklarının hakkı yenmiştir.
Sonra aynı mantıkla okul birinciliği sıraya girer. Bu aşamada kıskanç sayısını varın siz tahmin edin.
Sonra eğitim sistemimizin gereği Üniversiteye giriş sistemi.
Aynı okuldan, aynı mahalleden aynı muhitten bir sürü talebe.
Kimi istediği okula kayıt yaptırmış , kimi istemediği kısmı kazanmış.
Kazanamayanlar ise sürüsüne bereket.
İnsanların ruh halini düşünebiliyormusunuz?
Sonra sıra bir işe girmeye gelir.
Bu arada insanların doğumlarından itibaren aile ve çevre şartları ile belirlenen bir inanç ve siyaset kültürü de insanın diğer tarafı olarak da yerini almıştır.
İşte Üniversite hayatı insanın eski yıllarından farklı olarak bu yukarıda ifade ettiğim kültürleri de yaşam alanına soktuğu bir evredir.
İster Üniversiteyi okuyun isterseniz Yaşam Okuluna devam edin artık bu yaşlar sizi içinize enjekte edilen tüm duyguları yansıtacağınız yaşlara getirmiştir.
” Yaşam, çok zalim bir öğretmendir. Önce sınav yapar,sonra dersi verir.
diyor André Gide