” Kader konuşunca insan susarmış.”
Kim söylemiş bilmem.
Bence pek doğru değil.
Bana biraz insanın kendini aklama isteği gibi geliyor.
Bu sabah televizyonda bir program vardı.
Bir değerli profesör Antartika’ya gitmiş .
Bu buz ülkesinde 4 ay çadırda yaşamış , araştırma yapmış.
Kendisine 4 dakika ayırmışlar
Vaktimiz doldu dediler uğurladılar.
Bir de her an , her fırsatta ekranda saatlerce görünenler.
Bu kader midir?
Yoksa bizzat biz insanların kendimize biçtiği değer mi ?
Biz benlerin toplamıdır.
Yani olay gene bireylerde düğümleniyor.
Sorunun kendinde olduğunu anlamayan insanlar, çözümü başkalarının huzurunu bozmakta buluyor.
Bence en büyük düşman insanın kendi algısı, kendi cehaleti ve kendi egosudur.
Yapıyor ediyor ve sonuca kader diyoruz.
Benim düşüncem budur.