Uzun zamandan beri dünyada büyük bir hareketlilik var.
İnsanlar kin ve nefret sarmalında.
Hayatlarının sonunda yanlarında götürmeleri mümkün olmayan tüm değerler için acımasızca savaşıyor.
Ülkeler tahrip oluyor insanlar ölüyor.
Ben ise şaşkınlık içindeyim.
Şaşkınlığım yaşananlara değiL.
Bu duruma şaşanlara
İnsanlar hayata gözlerini açtığı günden itibaren kendilerini bir savaşın içinde buluyorlar.
Savaşın hem nedeni hem de tarafı onlar.
Çocuklar , aileleri tarafından yetiştiriliyor, sonra onlardan kendilerinde , belki de, hiç olmayan vasıflar bekleniyor.
Milli futbolcu olan babanın oğlunun futbol oynaması, büyük bir keman virtüözü olan annenin kızının keman çalması için ne kadar uğraştığını bir düşünün.
Ünlü bir doktorun çocuklarının doktor olması için nasıl yırtındığını.
Ya çocukların isteği ve kabiliyeti yoksa ?
Genellikle aileler yıkılır.
Ancak çocukların hayat mücadelesi daha yeni başlamıştır.
İnsanlar çocukluklarından başlayarak birbirleri ile iletişim ve etkileşim içine girerler.
Amaç hep başarılı ve zengin olmaktır.
Bu nedenle herkes hep birbirinin hayatına müdahale ediyor.
Hele hayatına ayar verilmek istenen insan buna tepki verirse.
İlk yapılan suçlama
” Sen eskiden böyle değildin. ”
Tam da burada Sigmund Freud’ un bir tespitini hatırlamakta yarar var.
“İnsanlar sizi eskisi gibi kullanamadıklarında, değiştiğinizi söylerler.” diyor.
Bence haklı.