İnsan hayata gözlerini açtıktan sonra ne kadar süre kendi istediklerini yapar hiç düşündünüz mü?
Bana sorarsanız ayaklarının üstünde durmaya başlayana kadar.
O zamana kadar hürsünüzdür.
İstediğiniz kadar ınga der ve bezinize yapabilirsiniz.
Ama yürümeye başlayınca sevgi sarmalının ta ortasına düşersiniz.
Ailenizin sevgili çocuğusunuzdur.
Sizi gözlerinden bile sakınırlar.
Ancak işler her zaman iyi gitmez.
Kendimden örnek vereyim.
İlk çocuğum büyürken ben yanındayım onu korurum diye düşünürdüm.
Sonra üç tekerlekli bisikletten düştü , didon alnına girdi.
İzi hala durur.
O zaman anladım ki hayatla rekabet olmaz.
Onu biraz da oluruna bırakmak lazım.
Ama yapamadım.
Çünkü onlar benim sevgili ailemdi.
Onların iyiliği için gene de zaman zaman hayatlarına müdahale ettim.
Bazen faydası oldu bazen zararı.
Bu gün ülkede yaşayanlarının iyiliği için uğraşan değerli insanlar var.
Onların sağlığı için sigara , içki ve uyuşturucu gibi keyif verici maddeler ile savaşıyorlar.
Özellikle sağlık hizmetleri için ellerinden geleni yapıyorlar.
Adeta benim ailemin üzerinde titrediğim gibi.
Ancak üslupları pek bana benzemiyor.
Daha otoriterler.
” Ben senin efendinim, sana zıpla dediğimde sadece ne kadar yükseğe diye sorabilirsin.” havasındalar.
Bir de söylemleri ile eylemleri bir birini pek tutmuyor.
Sağlık önemli diyorlar , sonra herkese biber gazı.
Yeşil önemli diyorlar ,sonra her yerde HES’ ler yükseliyor.
Tarım arazileri korunmalı diyorlar, turizm bölgelerinde inşaattan geçilmiyor.
Bence benim babalığım onlardan çok daha iyi.