Bu gün değinmek istediğim konu çocuk terbiyesi.
Genellikle aileler kendi yetişmeleri ve ailelerinden kendilerine geçen etkiler paralelinde çocuklarını eğitirler.
Bu yapılan işin genel tanımı terbiyedir.
Bunun karşıtı ise kreş ve yuvalarda çocukların önlerine koyulanlardır.
Bunun bir de maliyetleri göz önüne alındığında tablo tamamlanır.
Bir aile düşünün karı koca çalışıyorlar.
Çocuklarının annelerinin yanında bakılmasını uygun görmüyorlar veya böyle bir imkanları yok.
Çocuğu kreşe ve yuvaya gönderiyorlar ve en az annenin maaşı kadar bir parayı o kurumlara ödüyorlar.
Ancak bu kurumlarda çocuklarının gelişimleri hususunda kendilerince gördükleri hatalar , genellikle , annenin işten çıkıp çocuğuna kendisinin bakmasına doğru yön alıyor.
Meslek sahibi olan anneyi , ki bunu bir şekilde ben de yaptım, çocuklarına bakmasının daha doğru olduğuna ikna edenler de az değil.
Peki daha sonra ne oluyor diye sorarsanız?
Benim tespitim ailelerin tutucu olması ve genellikle çocuklarına kısıtlama ve yasaklar getirmesidir.
Peki yasak koyarak çocuğu frenlemek mümkün müdür?
Bunun cevabını Monta Crane vermiş.
O ” Bir işi yaptırmanın üç yolu vardır: Ya kendin yaparsın ya para verip yaptırırsın ya da çocuklarının yapmasını yasaklarsın.” diyor.
Yani yasaklar çocukları pek durduramıyor.
Ayrıca anne çalışmadığı veya çalışmayı bıraktığı için emekli olup hayatının ileri evresinde olası bir gelirden mahrum kalıyor.
En önemlisi ise kreş ve yuvalarda çocuğun kazanılabileceği arkadaşların ortadan kalkması.
Ayrıca Okul Öncesi Eğitimin çocuğun çok uzun eğitim süresinin mihenk taşı olduğunu da unutmamak gerek.
Buradaki kazanımları onların tüm eğitim hayatlarına yön verecektir.
Evde tek başına yaşayıp hayatını bilgisayar başında geçiren çocuğun sosyal gelişmesinin zor sağlanacağı ve olumsuzluğun hayatın her evresinde onu takip edeceğini de peşinen kabul etmek gerek.
Bence eğer aile imkanları uygunsa çocukların düzgün kreş ve yuvalara gönderilmesi doğrudur.
Benim yaptığım hatayı siz yapmayın.
Şimdiki düşüncem budur.