Bu gün hayattan bahsetmek istiyorum.
Hayat
Başı sonu belli.
Başı doğum sonu ölüm.
Arayı sen dolduruyorsun
Veya senin adına başkaları.
Başlangıç harika
Bütün aile doğumhanenin kapısında
Gelecek ınga sesini bekliyor.
Bilenler bilir doğum sonrası tutarlar bebeği iki bacağından , kafası aşağıda
Semt pazarında satılan temizlenmiş tavuk durumu yani
Sesin çıkmazsa atarlar popona iki şaplak
Ağlayarak hayata başlarsın.
William Shakespeare’ in bu konudaki yorumu değişik.
“Dünyaya gelirken ağlamamızın nedeni bu sıkıntılı sahneye gelişimizi ilan içindir.” diyor.
Sonrası
Valla bildiğiniz gibi
İtiş kakış, mücadele
Sevgiler, hayal kırıklıkları
Bi sürü bir şey yani
Yazmaya başlarsan kağıt yetmez.
En sonunda kaçınılmaz gün gelir.
Kimin söylediğini bilmediğim bir tespiti dikkatlerinize sunarım.
” Ölüm,hayattaki en büyük kayıp değildir.en büyük kayıp,yaşarken içinizde ölenlerdir.”
Bunu bir düşünün
Hayat boyu , içinizdekileri öldürmeyin.
Ancak onları yaşatmak diğer insanların , özellikle sevdiklerinizin içindekilerini öldürmek pahasına da olmasın.