Bu gün 15 Ekim.
Eşimi 2010 yılında , 15 Ekimde kaybettim.
39 yıllık evlilik 41 yıla yaklaşan beraberlik.
Kırk bir buçuk kere maşallah diyebilmeyi çok isterdim olmadı.
Aradan beş yıl geçmiş.
Ona evliliğimizin ilk yıllarından sonra hiç ismi ile hitap etmedim.
Hep Nilüfer Hanım dedim.
Vefatından sonra nasıl bir insan olduğunu soranlara söyleyebildiğim sadece şu oldu.
” Çocuklarım bütün iyi huylarını annelerinden almıştır. ”
Bu gün de aynen öyle düşünüyorum.
Büyük oğlum ailemizin Vefatlar ile ilgili Genel Müdür Yardımcısıdır.
Eşim ağırlaştığı zaman çalıştığı şirket hastaneye yakındı.
O yetişti ben ve küçük oğlum yetişemedik.
Annem ağırlaştığında birlikte hastanenin bahçesindeydik.
Ben bastonumla kalkana kadar o fırladı gitti.
O yetişti ben gene yetişemedim.
Bu nedenle geleceği onunla konuşurum.
” Uğurhan oğlum ” dedim.
” Bana bir emri hak olursa vallahi karar veremiyorum.
Aile kabristanına mı, ananın kabrine mi , Aydınlı Mezarlığına mı? ”
Çok esprili bir cevap verdi.
” Sen bunları kafana takma baba , hele bir öl de biz gereğini düşünürüz. ”
Düşündüm haklı.
Nasrettin Hoca tabuttan başını uzatıp cemaate ” Ben sağlığımda bu yoldan giderdim ” demiş ancak devir onun devri değil.
Hayat öyle ilginç ki 41 senelik beraberliğinden bir iki örnek ver bakalım derlerse ne söyleyeceğini şaşırırsın.
Bu nedenle
Eşimi benden daha iyi anlatacak bir değerli Fransız yazardan yardım almak istiyorum.
François Duc de La Rochefoucauld
“Adamı deli eden her kadına karşılık, deliyi adam eden bir kadın vardır.” demiş.
Ben hayatta öyle bir hanımefendiyi buldum.
Dilerim herkese nasip olur.