Bu gün Fransadan cenazeler gelecek. Hiç istenmeyen olayların olmaması için bütün kalbimle dua ediyorum.
Bu nedenle bugünkü bloğumun içeriği günlük hayattaki insan duyguları sevinçler, üzüntüler kısaca hayat olacak.
Duygular deyince akla doğaldır ki karşı cins geliyor. Ben 1960 yılında Üsküdar’dan Kadıköye taşındığım zaman kendimi Amerika’ya gelmiş sanmış ve bu konuya da bir bloğumda yer vermiştim. Üsküdar’da her an kız ağbileri ve onun arkadaşları tarafından fiziki şiddete maruz kalma riskiyle (dayak yeme) karşı karşıya olan ben, şimdi ağbilerin ve kızkardeşlerin birlikte oldukları kişilerle beraber dans edip şarkı söyledikleri bir ortama, yatay geçiş yapmanın mutluluğu içine girdim.
“Yaşamın insana sunduğu en güzel armağan tutacak bir eldir.” özdeyişine uygun olarak bir yandan ben bir yandan arkadaşlarım bana el bakmaya başladık.
En sonunda onu bir apartmanın 3. katında buldum. O devre özgü el ve kol hareketlerinden ibaret ilkel haberleşme teknikleri ile randevulaştık. Çünkü, belki gençler şaşırır ancak o zamanlar değil cep, normal telefonlar bile bir sokakta bir ailede olurdu. Telefon etmek için PTT ye gidilip sıra beklenirdi.
Buluşacağım kız da erkek arkadaşından yeni ayrılmış.”Yeni sevgiliyi geçmişinden, eski sevgiliyi geleceğinden kıskanmayacaksın.” diye bir laf var ama bu bizim o günkü kafamıza uygun değil.
Ne ise buluşacağımız gün geldi. Ben kapıyı gözlüyorum kız çıktı ama ya hey. Aramızda en az 40 cm boy farkı var. Allahtan o zamanlar yollar asfalt değil Arnavut Kaldırımı yolun ne ne tarafı alçaksa ben o tarafa geçiyorum fark 35 cm ye iniyor.
”İnsan üzüntüsünü kısaltarak,sevincini uzatarak anlatmalı.” derler ya biz 2 defa buluşup ayrıldık.
Doğaldır ki bu ilk denemem bende bir hayal kırıklığı ve üzüntü yarattı.
Ancak hayat içinde böyle şeyler oluyor .Bu nedenle hangi yaşta olursak olalım aşkı ve sevgiyi aramaktan hiç vazgeçmemeliyiz. Lütfen şu 2 düşünüre kulak verelim.
‘Dünkü acılar, bugünkü sevinçlerimizin kaynağıdır.” diyor Jackson Pollock (d. 28 Ocak1912, Wyoming, ABD – 11 Ağustos 1956, New York, ABD), soyut dışavurumcu ressam. Kendisi 20. yüzyılın en önemli sanatçılarındadır.
‘kıyıyı gözden kaybetmeye cesaret etmedikçe insan yeni okyanuslar keşfedemez.’ de birAndre Gide deyişi.
Hiç üzülmeyin yeni Okyanuslar herkese her yaşta var.