Bu gün insanları anlamak üzerine bir şeyler yazmak istiyordum.
Tam tuşlara basacağım , içimde bir şüphe oluştu.
Yaşam süremde kendimi anlayabildim mi diye.
Hep yaşamı anlamak üzerine konuşuruz yazarız.
Karşımızdakileri anlamak üzerine
Aklıma Freud’un bir özdeyişi geldi.
Usta diyor ki
’ Garip değilmi bir insana vazgeçilmez olduğunu hissetdirdiğiniz de ilk vazgeçeceği siz olursunuz.’
Var mı bir itirazınız
Adam insanı tanımış.
Kendinize güven duyun diyor.
Benzer bir yorumu da Yunanlı filozof Epicure yapmış
” Güvensizlik başlayınca dostluk kaybolur.” demiş.
Anladığım kadarı ile insan çok değişken bir yaratık.
Kendi içindeki gelgitlerin tesirinde.
Bazen davranışlarına bakıyorsunuz, sanki o tanıdığınız kişi değil.
Bir ünlü deyiş de bunu işaret etmiş.
” İnsanın kendine benzediği anlar enderdir.” diye
Yaşadıkları insanı kendisinden uzaklaştırıyor.
Beni, seni herkesi.
Galiba en doğru tespit ise gene bir anonim özdeyiş.
İnsan bir çay poşetine benzer; Sıcak suyun içine atana kadar gerçek rengini bilemezsiniz.