Dün çok sevdiğim bir dostum kardeşini kaybetti.
Ben de Koç Grubunda birlikte görev yaptığımız çok değerli bir insanı.
İşinde iyi idi, dostlukta daha da iyi.
Fevkalade birikimli.
Ve bilge
Ne zaman bir dostumu kaybetsem hemen aklıma Albert Einstein gelir.
Usta ” Hayatı yaşamanın iki yolu vardır;
Biri hiçbir şeyin mucize olmadığını düşünmek, diğeri ise her şeyin mucize olduğunu düşünmektir.” demiş.
Bu tavsiye geride kalanlara umarım bir uyarı olur.
Bunu yapmazsanız hep anılara döner ve kendine gelmeniz çok uzun süre alır.
Benim bir başka tespitim de insanların hayata bakış açısı ile ilgilidir.
İnsanlar tüm hayatları boyunca katkı yaptıkları insanlardan hep olumlu tepkiler almaz.
Mutlu olmaları için emek verdiği insanlar aynı davranışı ondan esirgerler.
Bu da , pek dile getirmezler ama, onların canını çok acıtır.
” Aslında insanı en çok acıtan şey; hayal kırıkları değil. Yaşanması mümkünken, yaşayamadığı mutluluklardır.” diyor Fyodor Mihayloviç Dostoyevski.
Bütün ömrünce aile fertleri ve dostların için kendini feda edeceksin.
Kendi mutluluğundan vazgeçeceksin.
Sonra
Daha fazla bir şey yazmak istemiyorum.
Nedenini ise Albert Camus’un söyleminde gizli.
” İnsan söyledikleriyle değil, söylemedikleriyle insanlaşır.”
Bana biraz müsaade
Bazı şartlanmış kafaların bir tespiti vardır.
” Erkek adam ağlamaz ” derler.
Bir damla gözyaşının kaç kelimeye bedel olduğunu nereden bilecekler?