Çok eski yıllarda o günün otobüslerine binenler hemen kapının üstünde veya onun sağına konulmuş olan bir küçük cam fanus içindeki butonu hatırlarlar . Yanında da küçük kırmızı küçük bir çekiç vardı. Yanında ise bir uyarı yazısı
” Tehlike Halinde camı kırınız.”
Belki farketmediniz bu yazının ne kadar büyük bir anlamı olduğunu.
Öncelikle işlem öncesi durumu bir gözden geçirelim.
Bir kere bir tehlike kesinlikle olacak.
Tehlike olmasına olacak ama öyle sazan gibi atlamak yok.
Evvela çekici yerinden çıkaracaksınız o da o kadar kolay değil . Sıkı geçme bir yuvada olduğu için çıkarmak için kuvvet tatbik etmek zorundasınız. Bunu yaparken olayı tekrar gözden geçirme için bir şansınız daha oluyor.
Daha sonra çekici alıp camı kıracaksınız cam da epey dayanıklı. Ancak bunu yaptıktan sonra camın içindeki kolu çevirip otobüsün kapısını açabilirsiniz.
Bilmem farkedebildiniz mi o zamanki yöneticiler kamunun malına ve insana ne kadar değer veriyor.
Şimdiki otobüslerde ise durum böyle değil kapıları açmak tamamen sürücünün insiyatifinde yolcu ise hiç önemli değil.
Tamamen sindirilmiş bir toplum yarat ondan sonra git açılışlara , kurtuluş günlerine salla da salla.
Bu topluma layıktır.
Hani ismini hatırlamadığım bir düşünürün dediği gibi.
” Aslanlar kendi hikayelerini yazmadıkça, avcıların hikayelerini dinlemek zorundadır.”
Ama pek de ümitsiz olmamak lazım.
Böyle zamanlarda hep hayvanlar alemini düşünürüm.
Muhakkak bilenler vardır.
” Fare, bir deveden bile daha uzun süre susuz kalabilir.”
“Yetişkin bir ayı at kadar hızlı koşabilir.”
Bu nedenle ülke insanlarını pek hafife almamak lazım.
Bunun yanısıra toplumun değişik düşüncedeki insanlarını önemsemeyen , kendi amaçladığı siyasal ve insan yapısının gerçekleşmesi için pervasızca ve gaz kesmeden yapılan icraatlerin sonucunu şimdiden kestirmek zor.
Ancak bu tip icraatların riskleri olduğunu belirtelim ve
” Uçurumları sevenin kanatları olmalı ” diyen Friedrich Wilhelm Nietzsche’ yi de hatırlamak gerekir diye bir gönderme yapalım.