Bu gün ele almak istediğim konu üzüntü.
Herkesin hayatının bir evresinde üzüntü olacak .
Bu kaçınılmaz.
Sıralı veya sırasız kayıplar hayatın gerçekleri.
Ayrıca bundan sonraki yaşamınızda da yeni üzüntüler hep olası.
Bunları yaşadığımız sürece hem hatırlar hem anarız.
Zaman her şeyin ilacıdır deriz ya
Marcus Tullius Cicero da bunu daha Milattan önce kendi kelimeleri ile ifade etmiş.
” Zamanın azaltamadığı, yumuşatamadığı üzüntü yoktur.” demiş Usta.
Bence asıl sıkıntı bu kayıpları hayatın merkezine koymak.
Hayatta belirli bir yere gelmişsiniz, saygın bir kişiliğiniz ve hala hayata katkı yapacağınız bir potansiyeliniz var.
Ancak yapmıyorsunuz.
Acılarınızla yaşamayı yeğliyorsunuz.
Acı sahiplerine seslenmek isterim.
1731 – 1800 tarihleri arasında yaşamış İngiliz şair William Cowper’e kulak verin.
O ,
“Üzüntü Bir İlaçtır.” diyor.
Kendinizi toplayın.
Bu ilacı hem kendiniz hem de sevenleriniz için kullanın.
Üzüntü içinizde mutluluk gözlerinizde olsun.
Dostlarınızın size ihtiyaçları var.
Böyle yapmadığınız zaman hem kendinize hem de sizi sevenlere haksızlık yapmış oluyorsunuz.
Hadi ama.
Lütfen !!