Bu günlerde bir Amerikalı Psikiyatri doktoru hep aklımda
Dr. Milton Greenblatt.
Ve onun bir tespiti.
” İlk başta anne-babalarımızın çocukları sonra çocuklarımızın anne-babası oluruz.Daha sonra anne-babamızın anne-babası en sonunda da çocuklarımızın çocukları oluruz. ”
Hani bana hayatı anlat derse biri,
Koy önüne bu yorumu , ister akşam yemeğinde yesin isterse ertesi gün kahvaltıya bıraksın.
Neyse
Gene tespite dönersek
Buradan hayatın hangi evresinde olduğunuz o kadar açık ki.
Kendimden örnek verirsem.
Ben , anladığım kadarı ile , hemen hemen son durağın tam kapısındayım.
Tek başıma oturuyorum.
Son etaba girmemek için de yırtınıyorum.
Ancak çocuklarım da hamle üstüne hamle yapıyorlar.
Tabii bunda eşimi 5 yıl önce kaybetmiş olmamın tesiri de var.
Balkon kapısını açıyorum küçük oğlumun evini görüyorum.
Büyük oğlum da bana çok yakın oturuyor.
Hafta içi telefonla arıyorlar hafta sonu da , zaman zaman geliyor beni gezdiriyorlar.
Elleri hep üstümde.
Becerebilseler beni son evreye sokacaklar.
Kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum
Ama hissediyorum , çocukluk günlerim yakında
Buna hayat diyorlar.
İstesen de istemesen de.